- Құп болады. Сұлудан өзгені өзім де салған емен.

- Сен ер екенсің, өнерің де ерлігіңдей болса, сені азат етемін.

- Әкемді жақында құшады екем ғой.

- Жақсылап жасай алмасаң, әкең өзіңді емес, басыңды құшар, – деп ханым кекей жымиды.

Шебер ләм деген жоқ, иығын бір қысып, шығып кетті.

Содан былай, таң атқан сайын Бибі ханымның көзі мешітке қарап, мешіт емес-ау, бақыт сұрап, тастан соқтырған дуасына қарап оянар еді. Үйткені, бейнеусіз тас пен балшық ертегіден бетер, заматта дуал боп өсіп келе жатыр еді. Түн асқан сайын мешіт көркейіп барады.

Ханым мәз: мешіт көңіліндегідей, мешіт дегенше, баққа аңсап, шөлдеген жанның құмартқан жыры десен болмай ма! Шебердің өнеріне тамсанбады, үйткені: а құдай, басыма